ولې تقديره

د ښاغی  اجمل   اټک  د  شعر   په   اقتفا
                     
       شمعې       بيګاه    خو      ما  او     تا    وژړل
       تا   برالا   او        ما       په       غلا    وژړل
       بړاس   مې    د    زړه   نه   يو   څه   لری   کړلو
       چې     ټوله    شپه       مې     تر     سبا    وژږل
 
       زما        ګريوان     له      مانه       ډير     ژړلي
       د ا    چې      دا      ما     ډير     بيګناه      و ژړل
 
      زه   مې   دا    څيرې    ګريوان    زر   رصوا   کړم
      ځکه     خواخوږو       مې       پر       ما    وژړل
         ساقی       شرابو          د         تصل         نکړمه
        لکه         يتيم       مې       بيا   او      بيا    وژړل
      په        جګيدو        وليدو       کې      ستړی   شومه
      د    ژوند    سفر       کې       می      تنها     وژړل
   
       لکه       ملنګ      چې      څوک       په      کاڼو ولی
      زړګيه      تا          لکه           ګدا           وژړل  
        ولې         تقدېره          مسافر         د         کړمه
        له    وطن    لرې    مې      هر        خوا     وژړل
       زخمي   زړګی    به       څنګه          چاته        ښيي  
         حفيظ   ملياره     خير          که        تا         وژړل
        ويانا     د   اتريش     ښار