براي مي فرشتې لیدلې، ورئي دمیخانې وهلې
د آدم خټې کړه تیاره، بیا ډکي پیمانې وهلې
دانګړ مېشتوپه ښه تون او له اوچت واک سره
زما سوالګر سرې، دمسّتۍ ډکي پیالې وهلې
شکر دی هغه له! چي سوه جوړه زما له ده سره
حورو په نڅاکي، د شکران ډکي پیالې وهلې
ورته سپارلی پېټی اسمان، ساتلای نسو اسان
نو فالونه دنصېب ئي ، په نامه زمالوني وهلې
اور نه دی هغه ، چي د لمبې ني شمع په ژړاده
اورخو دی هغه ،چي دبورا په درمند کې وهلې
په دا سلو درمندو به، له لاري څرنګه وانوړو
چي د ویښ آدم لار ئي، بیا په یوې دانې وهلې
د دوه اویا کامونو جګړه، ځکه وبوله ټول عذر!
رښت ئي چي ونه ليد، نو د کیسو لاري ئې وهلې
هيچالکه حافظ، له اندېښنو څه نه کړه پرده لري
چي دوینا د زلفو څوکي ئي،بیا په قلم ږمنځي وهلې
ژباړونکی محمدسرور وکیلي
د حافظ غزل :
دوش دیدم که ملایک در میخانه زدند
ګل ادم بسرشتندو به پیمانه زدند
ساکنان حرم سیر عفاف ملکوت
بامن راه نشین بادهء مستانه زدند
شکر آنرا که میان من او صلح افتاد
حوریان رقص کنان ساغر شکرانه زدند
آسمان بار امانت نتوانست کشید
قرعهء فال بنام من دیوانه زدند
آتش آن نیست که ازشعلهء او ګرید شمع
آتش آنست که در خرمن پروانه زدند
مابصد خرمن پندار ز ره چون نرویم
چون ره آدم بیدار بیکدانه زدند
جنګ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه
چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند
کس چو حافظ نکشید از رخ اندیشه نقاب
تاسر زلف سخن را بقلم شانه زدند
