پردی

دلته پردی یم څوک مې نه پیژني
څوک مې سلام ته هم سلام نه وایي
څوک مې له ځانه سره ځان نه ګڼي
څوک راته سیال د ننګ او نام نه وایي
***********
نه مې له چا سره خندا ویشلې
نه مې له چا سره ژړا شریکه
نه مې له نورو سره مینه یو شان
نه مې له نورو سره سا شریکه
**********
لکه له ونې جلا شوې پاڼه
دزمانې سیلۍ په سر اخیستی
لکه د شپې توفان وهلی مرغه
سړو بادونو مې وزر اخیستی
**********
لکه له یاده تښتېدلې قصه
نور د چا ذهن تخنولی نه شم
لکه د وخت په شپو کې ورکه هیله
نور د چا زړونه تودولی نه شم
**********
لکه په سوبه کې مات شوی سرباز
له ځانه ستړی، له جهانه ستړی
لکه په مینه کې ناکامه مین
له هوډه ستړی، له پیمانه ستړی
**********
هلته مې سر وو تر آسمانه اوچت
دلته پردی یم، خیراتخور مې ګڼي
هلته اتل ومه په خپله خاوره
دلته بې ویاړه یمه، تور مې ګڼي
**********
د سرو سکروټو له بارانه راغلم
د تومتونو د ږلیو ښار ته
له تورو وریځو نه راوتښتېدم
راغلم د باد او د سېلیو ښار ته
**********
زما شرقي وینه د مینې تږې
خو دلته کرکه ده په هر قدم کې
زه د یوې پستې خبرې لیوال
خو دلته تیږې دي زما په چم کې
**********
راته سړو سړو کتو کې وایي :
ته بیګانه یې ته وطن نه لرې
ته د سپیرو دښتو سپیره اغزی یې
ته لیاقت د دې چمن نه لرې
**********
ته دوزخي یې ستا یې څه په جنت،
ته صحرایي، یې ته چمن څه کوې .
ته وچ لرګی د سوزیدلو وړ یې
ستا یې په باغ څه، په ګلشن څه کوې؟
**********
که لیرې پاتې شم وحشي مې بولي
که ورنژدې شم رانه ځان ټولوي
که مینه وغواړمه کرکه کوي
که کرکه وکوم، دنیا نړوي.
**********
د بوټو څانګې یې اغزي دي راته
د ګل خندا یې له پیغوره ډکه
له وړو ونو نه یې زهر څاڅي
ځوانه اروا یې له سره اوره ډکه.
**********
زه د وطن د جګو غرو بوټی یم
دلته پردي چمن کې نه شین کیږم
په لمر خاته کې مې ریښه ښخه ده
دلته غربي ګلشن کې نه شین کیږم.
**********
دلته پردی یم، څوک مې نه پیژني
زما عزت او زما پت هلته دی
دلته پردي جنت کې نه ځایېږم،
زما دوزخ، زما جنت هلته دی.

آلمان – اکتوبر، ۱۹۹۴
شاعر: صدیق کاوون توفاني
ترتیب کوونکی : عبدالقادرمسعود