د ښاپیرۍ مینه

چې د پټ پټ راکتلې- چې د سترګې تورولې
چې خندا دې راته کړله- اشارې دې راته کړلې
مینه نه وه زما زړه کې- تورو سترګودې مین کړم
د چا غم راسره نه ؤ- اشارو دې زه غمجن کړم
**********
ما وې دا په نصب څوک ده- چې په ګلو باندې ګرځي
دښایست ساری یې نشته- په شنیلیو باندې پرځي
دې وې زه سپینه سپوږمۍ یم- په نصب کې ښاپیرۍ یم
ډکه پکه له ښکلا یم- د سرو زرو سره چکۍ یم
چې مې ټینګه کړه په غیږ کې- په رښتیا دا ښاپیرۍ وه
ډکه پکه له ښایست وه-د سرو زرو نتکۍ وه
په ویالو کې لمبیدله- د حرم دباغ هیلۍ وه
په وږمو کې ګرځیدله- سندرغاړې توتکۍ وه
نه پوهیږم څه پرې وشو- دا له ما څخه جلا شوه
بې وفا جلکۍ خو نه وه- څه لپاره بې وفا شوه
**********
په دا چاودو، چاودو پوندو- کوه قاف ته مې سفر شو
وږي- تږي پسې لاړم- ژوند زما هسې ابتر شو
له ژړا او انګولا مې- کلیوال واړه خبر شو
کوه قاف کې هغه نه وه- آسمانو ته آلوتله
د سپوږمۍ سکنۍ خور وه- سپیدو ته رسیدله
هغه لاړه- مینه لاړه- ژوند تباه شو- شکلا لاړه
لمدو سترګو نه مې اوښکه- د غم لاړه- ژړا لاړه
نه پوهیږم دغه خیال ؤ- که رښتیا دا ښاپیرۍ وه
ملایکه د آسمان وه- که په ستورو کې سپوږمۍ وه
شاعر:عنایت الله پویان
ترتیب کوونکی : عبدالقادرمسعود