دحافظ غزل ژباړه:
واوره ښــه وایم وتاته ، بیـــابـــهــانه مـــــکړه
چــــي څــــه خــــواخـــــوږی واعــــظ وایي هغه وکړه
واخــله ګټه دځوانانو دنږدېوالي په خوښۍ
چــي دعــمر پــه خــزه کي دی ، چم دبوډاګانودنړۍ
خــوښـــي د دوونـــړیو،ده مین ته په اوربشه
چـي هغه شتْه دي هم څه لږ او دا ډالۍ ده هم پرتشه
لــه ازلـــه مو نصیب، بېله زموږ د غوښته دی
مه خوابدی کېږه، که موکار لږ څه بېله غوښته دی
غواړم خوښ ملګری دسازاوله سروز ســـره
چــي ورواورومــــه خوږ مي، په پنډ اونري ږغ سره
پټ رازمي چي نچیښم شــراب اونه کــوم ګُنا
کــه پېښلیک ســـي برابر دانــدېــښنــې ســـــره زُما
دتوبې په هوډ مي پیاله سل ځلي کــړه لــري
خو ستـرګک وهــل مي دساقيانوبیا کمی کله لري
لکه خاټول په پیاله کي، ساقي راکه شراب!
چي ښکلی خال مي دمابوبي، نه ځي له زړه نه خراب
پیاله دمرغلرو تراوتازه راکړه ساقي ژرسه!
کَسّتناکه ته ووایه! سخا دغیبو ګوره نو ځه مړسه
دوه کـــلن شــــراب اوڅـــورلس کـــلنه مابوبا ب
س دغــه مــحفل مــي د کشرانو او مشرانو دی زُما
څـــوک بــه بــیـــاراوبـُـولي زماتللی زړه زهیر
خبر ورکۍ ومجنون ته،چي ستړی سوی له ځنځیر
خبري دتوبې مه کوه حافظه په خــوښۍکــي
چي غشي لرونکي ساقیان دي، ولي په تندۍ کي
دغه د حافظ غزل په مثنوي ډول ژباړه سو، داځکه چي هربیت یې په
جلا سستم قافیي او ردیف سره ویلسوی دی، یاني ټوله د بیتو دشاتوري
یې یوه ګړه نه ده.
څرګندونه:
دښې قافیي اودپښتو ژبي داصطلاحاتو دمراعات لپاره لاندي
ګړي داسي لیکل سوي:
شتْه = دارایي - په زورک چي د «ت» پرسردی ویل کېږي.
زما = زُما لیکل سوی
محبوبا= مابوبا لیکل سوې
تندی = تندۍ لیکل سوی
دووم بیت په اول نیم بیت کي دلیري پرځای لري لیکل سوی.
دحافظ غزل:
نصیحتی کنمت بشنو وبهانه مــګیر
هرانچه ناصـــح مشفق بــــگویدت بپذیر
زوصـــل روی جـــوانان تمتــعی بردار
کـــه درکــمینگه عــمرست مکر عالم پیر
نعیم هردوجهان پیش عاشقان بدوجو
که آن متاع قــلیـــل است و این عطاحقیر
چـــوقسمـت ازلی بیحضورمــاکــردند
گر اندکی نه بوفق رضا ــست خــرده مگیر
معاشرخوش وُرُودی بساز میخواهم
که درد خویش بــــگویـــــــم بنالهء بم و زیر
بران سِرم که ننوشـــم می وگنه نه کنم
اگـــرمـــوافـــق تـــدبیــــــر مــن شود تقدیر
بعزم توبه نهادم قـــدح زکف صدبار
ولی کریشــمـــــهء ساقی نمیکند تــقــصیر
چولاله درقدحم ریز ساقیا مـی و ناب
که نــقــش خـــال نـــگــارم نمـــیرود ز ضمیر
بـــیار ســـاغر دُر خوشاب ای ســاقی
حســــود گـــو کــــرم آصفـــی ببیــن و بــمیر
می دو ساله و محبوب چارده ســاله
همین بسست مرا صحبت صغیرو کــبیر
دل رمــــیدهء مــــارا که پیــش میگیرد
خــــبر دهـــید به مجنـــون خســـته از زنجـیر
حدیث توبه درین بزمگه مگو حافظ
کــه ســـاقـــیــان کــــمان ابــــریـت زنند به تیر
