غزل

د زړه کړکی می په تلواره وهي
باران د وخت څه په تلوار روان دی
ما څه عبرت ورنه په لاس نه کړلو
ګومان د هیلو په قرار روان دۍ
څومره جرس د هر قدم را خیژي
کاروان د اوښکو په هربار روان دی
بیا کجاوه د هیلو ډکه ښکاری
زړګۍ خو ډک له انتظار روان دی
پری چی نادانه درته وایی خلک
منزل دزړه په اعتبار روان دی
د زړه خبره به په خوله غواړو تل
خیر که زمان لا په انکار روان دی
یو لاروي د تورو شپو په زړه کې
امکان د ژوند مو په سهار روان دی
ژونده ، زه پوه پدی معما نه شومه
نصیب د چا نن په مزار روان دی؟
دا د جسمونو جنازی مه ژاړه
هر یو وګړی په دی لار روان دی
رڼا چی خوا دی خزان نه شی ګلۍ
ارمان د زړونو په تکرار روان دی