ښه یوازيتـــوب وي ،چي یارمـــي زُمایــار وي
چـــي لمبه نه ســـمه زه اودی شمـــع د دربـــــار وي
په هیڅ به یې پلورم نه،هــا غمی دسلــــېمان زه
چــي هـــغه کـــله ناکــله په لاس کي دنـــا کــــار وي
خدایــه مـه غــواړه، پــه نــږدېـکت کي د انـــګړ
چــي ناخوا رقیب زمـــامي پــه ازل کـــي د راز وي
وایه نېک مارغه ته،مه غورځوه ســیوری ښــه
پرهـغــه ځــــای چــــي تـــوتـي مي لــږ تـــــرکــــاغ وي
مـه ګـــوره پــــه ټيټه سترګــه خـړکـسان دنـــــړۍ
نه پوهېږې په دې دوړه کي څوک سپور به په لار وي
هُو! هوامي ستادځـــای هیڅ نه ځـــي لـــه ســـره
جـــلاوطنـه زړه کښـــاند، پــه خــپل هـېواد پسې وي
کـــه دســـوسن پـــشان لـَــس ژبـــی سي حـــافظ
لــکه غــوټۍ بـــې ستاترمــخ مُهر پرخوله باندي وي
یادونه: دحافظ شعرونه علامه اقبال په خپل پاړسي کلیات کي غندلي دي
او په ځانګړي توګه يي دغه
نیم بیت ته یې هم ایشاره کړې ده. ( توچه دانی که درین گردسواری باشد :)
اقبال وايي: خوش آن قومی پریشان روزگاری
که زایدازضمیرش پخته کاری
نمودش سِّری ازاسرارغیب است
زِهــرگـــــردی بــــــــرون نایدسواری
دحافظ غزل:
خوشست خـــلوت اگــریاریارمن باشد
نــه مــن بـــسوزم واوشمع انجمن باشد
مـــن آن نگین سـلیمان به هیچ نستانم
کـه گــاه گـــاه بـــرودست اهــرمــن باشد
روامــدارخـــدایاکه درحـــریم ویصال
رقیب محرم وحرمان نصیب مـن باشد
هـــمای گــومـفــکن سایهء شرف هرگز
بران دیار کـــه طوطی کم از زغن باشد
خاکساران جهان را به حقارت مه نگر
توچه داني که درین ګرد سواری باشد
هــوای کــوی تو ازســـرنـمــی رود آری
غــــریــب رادل ســـرگشته باوطن باشد
بسان سوسن اگر ده زبان شود حـافظ
چوغنچه پیش تواش مهر بردهن باشد
