دحافظ مرثیه:
شربت مو له سرو ښونډو ونه څکل خو ولاړ
ښـکلی مخ دده موپــه مړه خوله ونه لیدی خوولاړ
ته به وایې ناخوښ سوی زموږلـــه میني وو
کــالي یې کړه خپل ټول، وګرز ته یې ونه رســېدوولاړ
دومري چي الحمده اوځایي دعا مو وویــل
اوهــرڅوچي سوره مو داخلاص پر پوګړه خودی ولاړ
زېری یې کړ را، چي زموږ خواته به راګرځي
ودي ليدپه پای کي څرنګ مونازواخست سودی ولاړ
تـــی پـــه نازو پــــه هــوادښکلا په چمن ځکه
پــه ګلبڼ کي دلیدو موناز ځني وانخست خـــودی ولاړ
لــکه حافظ موټولــه شــپه ژړا زارۍ کـــولې
اې افسوس،چي خوااوشا تې، ونه رسېدوخــودی ولاړ
دحافظ غزل: -- دحافظ مرثیه:
شــربــت ازلــب لــعلش نچشیدیم و برفت
روی مــه پــیکر او سـیــر نــدیــدیـم و برفت
گـویــی ازمحبت مانیک بتنگ آمده بود
رخــت بـــربسـت وبگرَدش نرسیدیم وبرفت
بســکه مــافاتحه وحَــرزیمــانی خواندیم
وزپـــیش ســورهء اخـــلاص دمیدیم وبرفت
مــژده دادنــد کـه برمـاگذری خواهی کرد
دیدی آخر که چسان عشوه خریدیم وبرفت
شدچمان درچمن حسن ولــطافـت لیـکن
درگــلستــان وصــالــش نـــچمیدیم وبرفت
همچوحافظ همه شب ناله وزاری کردیم
ای دریــغاکــه بــگــردش نـــرسیدیم وبرفت
