سهــــاردګلبـــڼ پــــه بـــوی، یـــوآنـــي بــَــــڼ تـــــــه ســــــوم
لــکــه بــایـللـی زړه بلبل، د ځــان د آنـــددرملــن ته سوم
وڅــېــرې تـــــه دســــــره ګــــل یــــې مـــیـــن کـــــېـــــــږمــــــه
چي تـــوره شپه یــې ســي رڼا لکه څراغ په دې پوهېږمه
ووداســـي مـــغرور پخـــپل ښـــکلااوخپــل ځوانۍ سره
لـــرلـــې آرمـــي، دبـــلبـــل تــــــر زړه پــه زر ګـُـونــّۍســـره
ژبـــه راېستــلې دچــــړې پـــه شـــان ګــــل دبــــېــنـفـشــې
خـــولـــې خـــلاســي دســـرو ګــــلو پــه رنګ دانــدېښنې
ښـــکلــي نـــرګــس دي رژولي، درېـــغ اوبه له سترګونه
ایــښي دي خاټول له ډېره چُرته، په سووپر زړه داغونه
یـو می پیاله پرست غونــدي،نيولــې صـراحي په لاس
بــــل لــکه بــیـا مـســت ساقي، دشرابو نه پیاله په لاس
ځــوانـي اوخـــوشــالي، ګل غـوندېــه بــولـه غنیــمت
حــــافــظه ګـــوره نـــستــه رســـولانــو تــه، بېــله بــلاغت
دحافظ غزل :
ســـحر ببـــوی ګلـــستان دمـــی شدم در باغ
کــه تـاچــو بــلبــل بیدل کنــم عــلاج دماغ
بـــچـــهرهء ګــــل ســــوری نــــگار مــیــکردم
کــه بوددرشــب تــاری بــروشنی چوچراغ
چــــنــان بحســن وجـوانی خویشتن مغرور
کـــه داشــت از دل بــلبــل هـزار گونه فراغ
زبــــان کشیده چــوتیغی بسـرزنش سوسن
دهـــان گـــشاده شقــایـق چـومــردم ایغاغ
گشــــاده نــرګس رعنا بحسرت آب ازچشم
نــهــاده لالـــه ز ســودا بجان ودل صدداغ
یــکی چــوباده پرستان صراحی اندردست
یکی چو ساقی مستان بکف گرفته ایاغ
نشات وعیش وجوانی چوگل غنیمت دان
کــــه حــــافـــظــا نبود بررسولان غیر بلاغ
