په دی ټگه دنیـــا گـــــی کـی
څه عجیبه شانتـــــی وخت وو
زه اوته چی به پری ناست وو
دشـــاهـــانوغونـدی تخت وو
ســتاد حســـن پاچـــاهـی وه
ته پـاچا زه دی وزیـــــر وم
ستاد تــکی سپیــــنی غاړی
ای جــــانانه زه زنځـــیـروم
چـی سهر به را بـیدارشـوم
ستــابه نوم زما په خوله وو
بل څــه نه وو خــوږه یـاره
محبـــت می ټـول دزړه وو
مازیـگر به چـــــی ورتـللو
دبـاغـــــونو تماشــــــــو ته
ماغونچی غونچی گـلان به
جـــوړولو ستاکمــــــڅـوته
مازیگر به چی ماښـام شــو
هری خواته به تیـــاری وی
خوزمونږ تیاره مــالت کی
ستادمخ شغلی خــوری وی
دوصـال رنگــینوشــــپوکی
یولــه بـــــــله زاریـــــــدلـو
هیڅ خــوبونه بـه مـونه وو
ترصـــــــبـابـه خــــندیـــدلو
ستا تصویر چی به جــــانانه
زما ستـــرگــوکی میــلمه شو
شـــــوم به تـاته تـــصور کی
هــریــــوغم به می لمــبه شو
