درځم دا ستا په لاره په قد م سوکه سوکه
خپل ځا ن به تر لحده رسوم سوکه سوکه
ډ یرژر به می لتا څخه اخیستی وه په ځان
خوزه دی له دردونه خبریدم سوکه سوکه
ای ښکلیه ستا چشما ن دی که نرګیس ګلونه ګورم
رپیږی می لاسونه له د نیا نه پټه وم سوکه سوکه
محل ته دی در تلم خو په همزولو کی ته نه وی
شهیده تر تصور دی جا رید م سوکه سوکه
چی مورد یده وړو سلګو کیسی را ته کولی
بس ځکه زه نوریه پری ژړید م سوکه سوکه
