داسمان وريځې لا د تندر د لويدو خو نه وې
په دې خبره اشنا ستا کډه د تلو خونه وه
ډيرې ګيلې لاليه تانه پ زړګې کې لرم
زما نيولې لاس منګول د پريښښودو خونه وه
مردان په جګه غاړه ځې خو په شا تګ نه لرې
ته خو پښتون ې دا نخره د پښتنو خونه ده
هوښياران واې د جنګ شپې دې وې دغم دې نه وې
د زړه جونګره کې ديوه د مړه کيدو خونه وه
ګوره لاسونه مې نيولې ستا د مينې رنګ ته
شپه د نکريزوبيوفا د تم کيدو خو نه وه
دژوند ملګرې خو ملتیا کرې تل د خو او بدو
د کور قصه وه د بهر د سپړيدو خو نه وه
روژه نيولې انسان غوږ وې د ملا ازان ته
ورځ د اختر د مسلمان د هيريدو خو نه وه
پښتونزې واې د اغیار سندرې مه وایه ته
ګرانه تپه د یه قوربان د یاده تلو خو ن ده
