غزل

نور له جنګه نور له دغه بنګه ستړی
نور له رنګه نور له دغه ننګه ستړی
نور مې زړه لدې نادودو څخه چوي
نور له مرګه له خوني تفنګه ستړی
لا تر څو به یو د بل و سر ته ناست یو
هر وګړی نور لدې ګړنګه ستړی
د روڼ آندو مو تیارې به زړه کې بلي
د دانورو له سپېڅلي څنګه ستړی
دی لا اوس هم د کرکجن فکر په بندکې
زه د زړونو له ناولي زنګه ستړی
ته لا اوس هم د تنکیو وینو تږی
زه دې پیره نور لدې قلنګه ستړی
ځان د دین تر شمي پټي سترګي ځار کړي
زه مظلوم لدې ړانده پتنګه ستړی