غزل

که هر څو یی پاڅومه نه پاڅیږي
 د شمړو جامونه یی څښلی نه ویښیږي
 سوړ سوکړک د سابو سره خوړلي
 لاس یی ایښی په سینه زړه یی ایشیږي
 وایي اوس به ماما غوښي ډوډۍ راوړي
 د پرد یو په خیراتونو نه جوړیږي
 د پړانګانو پشان ناست دي خیراتو ته
 یخ وهلی خزنده شول نه خو ځیږي
 تیاری توری راخپری د هري خوا شوي
 د رڼا څرک پکښی هیڅ نه معلومیږی
 خدای لپاره افغانانو نور راویښ شۍ
 د شلم قرن کاروان د رنه تیریږی
 ای(روغواله ) لږ راویښ کړه خوار اولس دي
 دوی د وخت په ارزښت پوه کړه نه پوهیږي