د خدای لپاره اور رانه مړ کړه

درد مې کټ مټ د سپینې پاڼې پر مخ کرښې کرښې کاوه . په ترخو ترخو شیبو کې مې داوښکوله قافلو سره تودو سلګیو هم ملاتړ کاوه. ملګینو زمزمو مې په رپیدونکو شوڼدو خولې لګولې . ان تر دې چې د سپنې پاڼې پر مخ د حروفو کړۍ تر بیخه راورسیدې . شپه ښه پخه وه . د سپیني واروې پیڅي د حجرې تر دروازې رارسیدلې وې . په زړه انګیرۍ کې اور ټسه کوله . یوې نیمې سپرغۍ به له انګیرۍ نه دباندې هم سر راښکاره کړ.خیرنې ډیوګۍ تته رڼا کوله . له حروفو ډکه شوې پاڼه مې له انګیرۍ نه لږ څه لرې کیښوده . او د سرله ایښدو سره سم په داسې درانه خوب اوده شوم لکه د اوبو ډنډ ته چې یو تیږه ورواچوی . خوب مې لیده چې په یوه لویه خړه دښته کې ستړی او ستومانه روان یم . یوه لوړه ونه مې ترسترګو شوه . ما هم ځان ورورسوه . او تر سیوري لاندې یې دمه شوم. بیا مې په زړه کې راتیره � �وه ،ښه سوړ سیوری دی ، راشه یوڅو شیبې خوب وکړه . دونې تر سیوري لاندې مې په سپیرو خاورو سر کیښود . سترګې � �اباندې درنې شوې ، خو د خوب څادر مې له پر بدن نه و غوړیدلی ، چې بوږنونکې چیغې مې ترغوږو شوې . سر مې راجګ کړ ګورم چې زما نه لږ څه لرې یوه دنګه او ښکلې نجلۍ ولاړه ده، سپینې جامې یې په سرو وینو تپي تپی ښکاري او له لمنې څخه یې � �مبې پورته کیږي زر راپاڅيدم ، په منډه منډه مې ځان ورورسوه او دلمبوپه مړکولو کې مې له خولې ووتل ، څوک یې او اور دې له څه شي واخیست؟ دهغې په شونډو د اوف اوف غږ ګرځيده او په ژړا یې راته وویل زه د یو چا د زړه له وینو څخه جوړ شوی جانان یم . وسوم ، د خدای لپاره اور رانه مړ کړ ه !. ښه مې یاد دي چې اور مې په بیړه بیړه ترې مړ کړچې د کمیس لمبو یې زما ښی لاس سخت جوغدي کړ او اخ مې له خولې ووت . راویښ شوم ، ګورم چې له حروفو ډکه شوې پاڼه نری ن� �ی لوګی کوي او د غزل درې بیتونه سوزیدلي دي .