دمدارى انګړ

ماشومان پيداشول ، لوى شول ، ځوانان زاړه شول او زاړه مړه شول خو د مداري په زړه کښي د رحم اوعاطفې بېلګه ونه لګېده او د مداري ګيرى ميدان يې خالي پرې نه ښود .
خلګ په هم هغسي سرګردانه ژوند کښي د مداريانو د يوه ميدان څخه و بل ميدان ته ځي څو د ژوندانه لنډي لحظې په خوشحالى سره تېري کړي  بېله دېنه چي پوه شي د ژوندانه  اړخونه يې په نېمګړتياو کښي تېرېږي او د صبا ورځي را تلونکي ورته درانده بارونه اچوي  د هپنوتيزم صحنې په غفلت کښي داسي راټينګ کړيدي چي د خلاصون چاره يې ګړى په ګړى خپل ځان د ليري واټن  ويشتونکي توغندوى په څېر د رانده حالت ته اچوي
يوه ورځ په کور کښي آرام ناست وم چي په کوڅه کي مي د ډهل او خ� �ګو د ږوږ آوازونه تر غوږه شول را و وتم  و مي ليدل چي خلګ سره راغونډ شويدي او يو لوى ميدان يې نيولى دى د دې خلګو په منځ کښي يو مداري ولاړ دى په يوه لاس کښي يې ډهلکى او په بل لاس کښي يې توله وه و مخي ته يې د مارانو څخه � �ک سرپوښ داره سبدې وې چي سرونه يې تړلي وه ، هغه خوا يوه دانه موش خرما په يوه کلک تار تړلې وه  چي ها خوا دې خوايې کتل مداري پخپلو مداريګري خبرو سره ميدان داسي تود کړى و تا به ويل همدا اوس د حقيقت ميدان ښکاره کېږي .
کله په لاس کښي د ډهلکي آواز باسي او کله د بل لاس په توله باندي پوه کل کوي .څرخي او راڅرخي پخپله ژبه هغه څه وايې چي زده کړي يې دي .
ورنژدې شوم ګورم هغه خواته يې يو بل ملګرى هم ولاړ دى په لاس کښي يې د قطه بازى ورکي دي کله ځني ځنځير جوړوي او کله د تورمخي ورکو څخه سپين مخي او کله د سپين مخي ورکو څخه تور مخي ورکي جوړوي ، ټول خلګ يې تماشې کوي او خاندي  زما زړه هم ورنژدې شو او په ځير ځير ورته ګورم . يوه مداري يوه کڅوړه چي خوله يې خا� �ي معلومېدل و خلګو ته ورښکاره کړه او بيايې و يوه هلک ته و ويل دا واخله او تر ځان يې لاندي کړه هلک هم هغه واخيسته او پر هغه کڅوړي باندي کرار کښېنوستى ،مداري خپل لاس کله د شمال کله د جنوب  ، کله د شرق او کله د غ� �ب خواته و غزوى او داسي معلوميدل چي د دې څلورو خوا و نه څه را ټولوي بيا و څرخېدى او غمبر يې جوړ کړى او داسي يې وويل :
انتر منتر چوف . چوف ، چوف . بيايې خپلي را تړل شوي پنجې د هلک خواته په داسي حال کښي و نيولې او خلاصي يې کړې چي هلک ته يې ويل و لاړشه ؟ هلک هم و لاړسو ، مداري هغه کڅوړه چي تر هلک لاندي وه راواخيسته او خلګو ته يې و ويل : و ګورى !
مخکي په دې کڅوړه کښي هيڅ هم نه وه خو اوس دې هلک هګى واچول  کله چي يې د کڅوړي خوله کښته کړه نو په رشتيا يوه دانه هګي په کښې وه .
خلګ ټوله په خندا شول او چک چکي يې و کړې . بيانو مداري د خلګو څخه غوښتنه و کړه چي ورکړى مداري ته انعام . خلکو هم پخپله خوښه سره د جيب نه پيسې را و کښلې او مداري ته يې ورکړې . بيا بل م داري د خپل کمال د ښکاره کولو د پاره را پورته شو او په غمبر يې پيل وکړ څرخي راڅرخي او د خلګو د ګرمولو د پاره راز، راز حرکات تمثيلوي . خلګ هم په ډېر شوق سره ګوري چي نور څه کېږي .
مداري د خلګو د جملې څخه يوه ته و ويل : دا ستا پګړى ( لنګوټه ) راکړه ؟
هغه هم خپله لنګوټه ورته خلاصه کړه او وريې کړه مداري قينچي په لاس کښي واخيستل او دالنګى يې ټوټه، ټوټه کړل د خلکو په منځ کښي داسي هيجان و چي ګواکي همدا ژوند دى او همدا سيل .
بيا مداري يوه بل کس ته و ويل دا ستا ساعت راکړه هغه چي د لنګى حال ليدلى و انکار يې وکړ او ميدان يې پرېښود خلګو په خندا کښي خپله تماشه کول بيا مداري يوه بل کس ته و ويل ستا په جيب کي د ١٠٠ روپى نوټ دي  هغه راکړه هغه هم و� �ته د جېب نه راو ايست مداري دا نوټ هم ټوټه، ټوټه کړ خلکو په حيرت سره ننداره کول . مداري دا حال پخپل ځاى پرېښو دى او د مارانو خواته يې اشارې کولې چي اوس د دې تماشه ګورى .
په توله وهلو يې شروع وکړه او د يوې ، يوې کڅوړي سر يې خلاص کاوه  چي په دې عمل سره د مارانو سرونه راښکاره شول او پورته شول او خپلي غاړي يې جګي، جګي و نېولې په داسي حال کښي چي د تولې د آواز سره بلد وه نو خپل ځانونه يې کرار نيولي وه خو کله چي به توله چپ شول نو مارانو به پوښهار شروع کړ او داسي معلومېدل چي د حملې د پاره تيار دي .
مداري بيا د سبدې سر پټ کړاو د خپل انتر منتر په  ويلو سره په ميدان کښي داسي غړومبېدى تا به ويل د ميدان فاتح دى . دې مداري هم د خلګو څخه غوښتنه وکړه و� �کړى مداري ته انعام چي درته نوري، نوري تماشې و ښيي، اوس به دموش خرما او مار جنګ و وينى. خلګو هم پخپله خوښه پيسې راکښلې او د مداري شاګرد به ټولولې او پخپله کڅوړه کښي به يې اچولې .
پس له څه ځنډه لُنګى وا لا و ويل زما � �ُنګى راکړه ځم کار لرم او بل ويل زما پيسې راکړه.
 خو افسوس اوس په ميدان کي راګير وه او خپل مالونه يې لکه ګرو د مداري په اختيار کښي پخپله خوښه ايښي وه کله تللاى  شواى  مداري ورته و ويل:  صبر وکړئ  سيل اوس شروع کيږي او که نه په تاسي هم هګى اچوم .
 په داسي حال کي چي ټول خلګ د خندا نه پړقېدل مداري ته خداى ورکول اوپه همدې ډول يې خپل ميدان ګرم ساته.