واوره

واوره

 شریفه شریف 
 

پروین واوره پلمه کړه او له دفتره وخته ووتله . واوره د رڼو مرغلرو د  هارونو په شان په نڅا نڅا او ټوپونو ټو پونو مځکې ته ښکته کېده .  دومره چې د کب د مېاشتې په نیمايي  کې د واورو وریدل غیر معموله وهَ،  ښکلا یې هم هماغومره په زړه پورې وه. د هاغه دوست  لیدو ته ورته و چې په تلو وي  او ښه خبر یې چې درنه روان دی . 
پروين پوهیدله چې د پسرلي په درشل کې واوره ډیر نه ځنډیږي . په منډه وریږي اوپه منډه هم دریږي . په وریدو سره د هیر شوي ژمې  خاطرې ژوندۍ کوي . چې د� �یږي د پسرلي هوا خپروي .  په  دې شیبه چې واوره وریدله پروین غوښتل چې ویې نمانځي ، تنفس یې کړي . د کړکۍ تر � �ایې دا نه کېدل .
پروین خپل دستکول واخیست .  له دفتره ووته . پروین په زړه کې لږ نارامه وه. پوهیدله  چې   ځان تیر باسي . واوره هسې پلمه ده. دا د واورې او ژمې پای نه و چې پروین یې نارامه کړې وه .د نژدې دوست ،  امېن  سره  خدای پامانۍ ځوروله  . واوره به بیا وریدله ، ژمې به بیا راته خو امين  د تل لپاره افریقې ته روان و. .  
 امېن  د نسیمې نژدی ملګری و. دوی دوه کاله د سرې مېاشتې په یوه دفتر کې کار کاوه. امېن  � �ه  افریقې څخه راغلی و چې په افغانستان کې کا ر وکړي .
»»»
نسیمه نه پوهیده چېرته ځي  خو دومره پوهیده چې پام بدلوي.  ملګری یې جواد   زړه  ته  ورګرځیده. حوا هم یوه نژدئ ملګرئ وه. څو مېاشتئ مخکې یئ مېړه د موټر په ټکر کې وژل شوی و. د حوا له واده څخه څو مېاشتې نه وې وتلې. دا لا مېندواره وه. دې پیښې د حوا ټول ملګري م تاثره کړي وو. د حوا د لیدو خیال د نسیمې زړه  وزبیښل .  د حوا دلیدو اود هغې د غمجنو کېسو اوریدل چې څوم� �ه  مېړه یې وریادیږي َ ، نسیمې ته یو ډول  خپګان پیدا کړ. له هغې  ورځې راهیسې چې د حوا مېړه وژل شوی و ، نسیمه هره ورځ د حوا دیدن ته تله او کېسو ته یې چې د مېړه تکراري خبرې وې اوریدې . خو کله چې د حوا زوی پیدا شو او دا ورسره بوخته شوه ، نسیمه ډیره نه ورتله. کله به یې احوال اخیسته . نن یې زړه کې ګرځیدله . خو نسیمې ته واورې ډیر خوند ورکړی و ، نه یې غوښته چې د حوا  غمجنې کېسې د واورې خوند ورنه واخلي .
چېرته لاړه شي؟ نسیمې د یوې بلې م� �ګرې په فکر کې شوه ـ نازو . نازو  هم د نسیمې  نژدې ملګرې  وه. نازو د ملګرو په منځ کې د   خندانې او مستې په نامه مشهوره وه. تل یې خندا په خوله کې وه. د ډیرو غمجنو پیښو کېسې یې هم په ټوکو او ټکالو کوله . دا هم د حوا د مېړه په مړینه خپه وه خو د موټر د ټکرکېسه یې په ټوکو کوله . حوا هم پوهیدله چې نازو  د زړه څخه نه خاندي خو هسې غواړي غم د خندا تر شا هیر کړي . د نازو ملګرو ته مالومه وه چې  دې ته  ژوند طنز مالومېږي . یو تریخ طنز چې په خندا ارزیده . دې په خپل ژوند پورې  هم خندل . نورو ته نازو  د ژوند لوبه بایللی وه . پنځلس کاله یې د واده تیر شوي و خو اولاد یې نه درلود  . پروسږکال یې مېړه بله ښځه کړې وه . خپلو خپلوانو ته  نازو کم بخته او بې تا� �و وه چې خدای د اولاد څخه بې برخې کړې وه. نه په تاویز شوه نه په نظرونو، نه په ملا او نه په زیارتونو. څه نه وو چې نازو د اولاد د موندلو لپاره ونه کړل  خو سوال يې ونه منل شو.   نازو دا تالې هم نه درلوده چې مېړه یې د دې په خوښه بله ښځه وکړي او دا د کور مشره شي . ډیرو ښځو اولاد نه درلود خو مېړونو چې يې له دويم واده وروسته بيا هم ورسره اوسيدل . ځینې خو لا ښه مېړونه وو چې د  ښځې  په سلا به يې ښځه کوله او د کور اختیار یې هم لومړنۍ ښځې ته و� �کاوه .  نازو دومره سیاه بخته وه چې مېړه یې  بیخې وطن پرایښى و. پاکستان کې یې واده کړی و او نازو یې پرایښې وه .  طلاقه کړې نه وه خو په کال کې  هم یووار ورته نه راته .
نورو ته چې نازو هر څه وه دا خپله د خندا او ټوکو ډکه وه چا چې به د مېړه خبره ورته کوله دې به دومره ورپورې خندل او ملنډې به يې وهلې چې تا به ویل دې د ګډ ژوند لوبه ګټلې ده او بایلونکى یې مېړه  دی . نازو پر مېړه خندل چې څنګه  کم عقله و چې  ۱۵کاله منتظر پاتې شوى و.
نازو د مېړه په پخواني کور کې یوازی ژوند کاوه .هیڅوک نه پوهیده چې د  نازو ګذاره څنګه کېږي خو هیچا یې � �کایت نه و اوریدلی . هیچا یې ژړا نه وه لیدلې  او هیچا یې ښیرا نه وه اوریدلې . په همدې نازو د خپلوانو خوښه وه . ډیر وخت یې هم دخپلو خپلوانو او دوستانو سره تیریده. 
نسیمه   د نازو په  فکر ځان سره وموسکېده او د کور خوا ته  روانه شوه .
نسمېه چې د نازو د کور دروازه ټکوله په زړه کې يې د هغې ټوکې ګرځولې چې د دې په لیدو سره یې خامخا کولې . شیبې تیرې شوې. د چا د پښو غږ نه و. نسمېې بیا د دروازې زنځیر په دروازه لږ په زوره وټکاوه . بیا چوپه چوپتیا وه . نسميې چې نه غوښتل دا ومني چی نازو نشته بیا بیا یې دروازه وټکوله . یقین یې شو چی نازو چېرته تللې ده. نښه به ورته پریږدي . نازو مکتب نه و ویلی خو  لوستل  یې په  جومات کې زده کړي و . نسمېې خپل دستکول کې د یوې ټوټې کاغذ او قلم په لټه کې شوه. د سودا یو رسید یې پیدا کړ. قلم نه و. د وروځو قلم یې واخیست. څوکه یې ماته شوه. نسیمې یوه لوټه د دروازې په زنځیر کې نښه کېښوده چې ګوندې نازو پرې پوه شی .
»»
واوره لا وریدله .خو ورځ لا اوږده وه. مازدیګر د نسیمې خوښ و. د یوې ورځې د تیریدو او د بلې د راتلو رنګ یې درلود. ماسپښینی مهال ورته لټ  ایسیده.
اوس څه وکړي ؟
بازار. بازار د وخت د تیریدو لپاره ښه لاره ده.
نسیمې یو کمېس واخیست چې د لسو نورو کمېسونو سره یې  چې تر اوسه یې نه دي اغوستی یو ځای کېږدي. یو د پودرو قوتی یې هم واخیسته چې په المارۍ کې ورک شي .
کابو مازدیګر و.نسیمه  د امېن د دفتر له لارې د کور خواته روانه شوه. د امېن د دفتر څخه چې تیریدله د دفتر خواته یې کتل . د امېن نښیې یې څارلې . د دفتر دیوالونه او کړکۍ  سپیره او هیر شوي مالومېدل.
نسیمې له ځانه سره وموسل او ګامونه یې ګړندي کړل .