غلا په ترږمۍ كې

 شمس چې په هوښ راغى ، لا هم ترږمۍ وه او په كوڅه كې څوك نه ښكارېدل. غوښتل يې پاڅېږي، خو ويې نه شو كړى، بېرته پريوت. نيمه ګړۍ وروسته يې د يوې دروازې ګړب تر غوږ شو، له ده لس دوولس م تره لرې له يوه كوره يو سړى راووت. ده بيا هڅه وكړه، خو بيا هم بېرته پرېوت.
 ويې كتل چې سړى كرار كرار د ده په خوا راروان دى، خو له ده يو څو قدمه لرې بېرته په شا وګرځېد. ده پرې په لږ لوړ اواز غږ كړ: وروره مرسته، مرسته!
 سړي شا و خوا ته وكتل، څه ور ښكاره نه شول. ده بيا غږ كړ: مخامخ وګوره ! د سرك په منځ كې پروت يم. ژوبل يم ، م رسته وكړه.
 سړى كرار كرار د ده پر خوا راغى ، چې ورنږدې شو، د وينو په ليدو وارخطا شو، بېرته لږ شا ته شو، خو چې ټپي ته يې په ځير وكتل ، ژر يې هغه راپورته كړ: ولې، چا ووهلې ؟
 - سليمه ! هغه وروسته درته وايم، خو اوس مې ژر كوم ډاكتر ته يوسه.
 سليم هغه په شا كړ او تر لنډ سوچ وروسته، په منډه منډه د كوڅې منځ كې د يو كور تر م خه ودرېد. دروازه يې وډبوله. ډېره شېبه وروسته دروازه پرانستل شوه. د كور د خاوند په ليدو سليم ورته وويل: ډاكتر صاحب دا مې دوست دى، ژوبل شوى.
 ډاكتر هغوى له ځان سره كور ته بوتلل او د شمس تر معاينې وروسته يې وويل: وا� �خطا كېږه مه، ډېر نه دى ژوبل ، درمل يې همدلته ، همدا شېبه پخپله كوم.
 كله چې ډاكتر د شمس سر وتاړه او څه د� �مل يې وركړل. سليم هغه تر لاسه ونيو او په هماغه كوڅه كې يې خپل كور ته بوته. كور ته په ننوتو سليم پر خپلې مور غږ وكړ : مورې، وه مورې ! راځه وګوره چې څوك راغلى؟
 مور يې له كوټې نه د شمس په ليدو ، په بېړه راووته : اوهو هو! ايله په بيله، دا لمر له كومه وخوت. ته هم ښه زوى ولي او مور ولي پالې، پوهېږې يو كال كېږي چې ته موږ كره نه يې � �اغلى.
 شمس ورته سلام وركړ او غوښتل يې څه ووايي، خو سليم پرې وار ړومبى كړ: مورجانې ! ته د دې بيچاره حال ګوره او ستا ګېلې مانې.
 د سليم مور په ځير شمس ته وكتل: وئ زويه دا ولې ، دا چا په دې حال كړى يې، خداى يې ورته كور وران كړي.
 تر چاى څښلو وروسته چې شمس لږ ښه دمه شو، سليم ترې وپوښتل: ښه يار ! اوس نو ووايه، څه كيسه وه؟
 شمس د دې په ځاى چې د سليم ځواب وركړي، مور ته يې مخ واړاوه او ويې ويل: مور جانې ! منم چې ډېر درته ملامت يم، خو ته پوهېږې زه سخت په خوارۍ مزدورۍ پسې ورك يم. كال نيم راهيسې له يو تاجر سره كوم، هغه راباندې ډېر اعتماد � �ري، يو خوا بل خوا مې لېږي او زه مال ته بيپاران پيدا كوم او له قرضدارانو نه يې پيسې ټولوم.
 شمس يو سوړ اسوېلى وكېښ او بيا يې وويل: دا وړمه ورځ دلته، كابل ته راغلم. باور وكړئ په زړه مې و، چې سبا يا بل سبا تاسو كره � �اشم، خو تجار پرون ماسپښين زنګ راوواهه چې يو ځل ژر هغه ته، په جلال آباد كې ځان ورسوم. دا نن سهار وختي مې حركت وكړ او په دې حال شوم. زه خو خير روغ بۀ شم ، خو سودا مې د تجار پيسو ته ده، هغه ته بۀ څه وايم.
 سليم يې د خبرو منځ كې ولوېد: دا څنګه پېښه شوه؟
 شمس بيا يو سوړ اسوېلى وكړ او ويې ويل: تر ملا اذانه ډېر دمخه له خوبه راپاڅ ېدم، خپل بيك مې راواخيست او د خپلې كورنۍ له غړو سره تر خداى پامانى وروسته له كوره ووتم. له لرې مې پر عمومي سرك يو موټر وليد. په بېړه مې حځان سرك ته ورساوه او موټر ته مې لاس ونيو، خو هغه ونه درېد. ښه مې كتل چې پنځوس شپېته مت� �ه لرې ودرېد او تر څه ځنډ وروسته بېرته راتاو شو. ما بيا ورته لاس ونيو، ودرېد. ډرېور ته مې وويل: د جلال اډې ته په څو راسره ځې؟
 ډرېور ښكته پورته راته وكتل : ځم، ولې نه ځم، راپورته شه.
 زه ورپورته شوم، هغه وپوښتلم، � �كه چې تګ ته دې ډېره بېړه ده؟
 - هو! خو ته څه پوه شوې؟
 - موږ خو ډرېوران يو، خامخا پوهېږو
 - هغه څ نګه؟
 - نور خلك تر څو كرايه لنډه نه كړي، موټر ته نه راخېژي
 ما څه ونه ويل، هغه حركت وكړ. يوه ټوټه � �ار چې راغلو يوه سړي لاس ونيو. ډرېور د هغه تر څنګه موټر ودراوه، هغه سړي وويل: د جلال اباد اډې ته ځم.
 ډ� �ېور ماته وكتل: څنګه دې خوښه ده، زما بۀ يو څه غريبي وشي.
 ما ورته وويل: ستا خوښه موټر دې خپل دى، راويې خېژوه.
 سړى راپورته شو او دعا يې راته وكړه: دواړه خير يوسئ ، چې راپورته مو كړم، كه نه په دې وخت كې موټر نه پيدا كېږي.
 له خيرخانې چې د نوي ښار په لور تاو شولو، ډرېور وويل: پام مې نه و، خو ځه خير ، دا هم لنډه لار ده.
 نوي ښار ته په رسېدو،په شاتني سيټ كې ناست سورلي، په موبآيل كې له چا سره خبرې وكړې: هلكه ! سمه خبره وكړه، كه راځې چې..... سهي ده ، سهي ده.
 هغه موبايل بند كړ او ډرېور ته يې وويل: استاده! زما يو بل دوست هم راسره ځي، كه دې خوښه وي، هغه هم راواخلو.
 ډرېور ورته وويل: زما يې ستا په دوست څه ؟ په دې ورور نا وخته كېږي، كه دى اجازه وكړي څه مشكل نشته.
 هغه سړى مخكيني سيټ ته رامخته شو او ماته يې وويل: وروركه! خير دى، دومره بۀ نه ناوخته كېږي، اوس تيار په همدې لار راغلي يو. هغه انډيوال بۀ راسره واخلو.
 ما ډرېور ته وكتل: خير دى هغه به هم راواخلو.
 زما له دې خبرې سره ډرېور د سورلي په وينا همدا ستاسې په كوڅه موټر ورتاو كړ ، د كوڅې په منځ كې كوم ځاى كې چې پروت وم، موټر د يوه سړي ترڅنګه ودرېد. هغه راپورته شو. ډرېور چې بېرته د موټر مخه د ښار په لور واړاوه، په شاتني سيټ كې دواړو ناستو سورليو زما سر ته تمانچې ونيولې . ډرېور زما بيك چې تر پښو لاندې مې و، هغه واخيست او هغوى ته يې وركړ، بيا يې زما جېبونه ولټول ، څه پيسې چې راسره وې ، هغه ټول يې راوكښل او بيا يې راته وويل: ځه اوس نو ښكته شه، په مخ دې ښه، اډه همدلته ... هغه لا خپله خبره نه خلاصه كړې چې موټر ته نوي راختلى سړي پرې په غوسه شو: سخت احمق يې، روغ رمټ يې پرېږدې، كه چيغې او غالمغال وكړي بيا څه.
 له دې سره هغه پخپله د خپلې تم انچې په ديچيك درې څلور ګوزاره په سر سر ووهلم ، بيا نو هيڅ په ځان نه يم پوه شوى.
 شمس چې داخبرې وكړې، سليم ته يې مخ واړاوه : د خداى فضل و، چې ستاسو كوڅه وه او ته راووتې، كه نه زه به تر هغه چې رڼا خورېده او خلك راوتل مړ وم.
 له دې خبرې سره هغه راولاړ شو: كه ستاسو اجازه وي، زه به كور ته ولاړ شم.
 سليم هغه تر لاسه ونيو: وروره! د تګ خبره بۀ نه كوې، غرمې ته زموږ مېلمه يې.
 د سليم او د هغه د مور په ټېينګار، شمس بېرته كېناست او تر غرمې پورې يې دا سوچ كاوه چې تجار به د ده خبره ومني او كه نه ؟
 په همدې سوچونو كې له ځان سره لګيا شو: مشره بآور وكړه، دا دى سر مې وګوره، ستا كه يې پيسې يوړې، زه يې هم له ښې ويستى يم.
 د سليم مور ورته وويل: زويه غم مه كوه، ته صادق سړى يې ، خداى له صادقانو سره، مشر به دې درته څه نه وايي، ته خو څه درواغ ورته نه وايې.
 س� �يم په يو څه چرتي انداز وويل: پر تا دې حالت زه خپل باجه ته اندېښمن كړم.
 شمس ترې وپوښتل : هغه څنګه؟
 - هغه هم كله كله د لېونو په شان همدومره د وخته په كار پسې له كوره وځي، دا څه موده له خپلو بچيانو سره، موږ كره دى. نن سهار هم ډېر د وخته له كوره ووت.
 - هغه څه كار كوي، چې دومره د وخته وځي؟
 - كار يې والله كه راته م علوم وي، خو عايد يې ډېر دى. دلته هم چې راغلي، ما مصرف ته نه پرېږدي.
 غرمه مهال و او دوى په همدې خبرو كې و، چې دروازه وټكېده. سليم پاڅېد او لاړ چې وګوري څوك دى.
 د سليم مور له خپله ځايه كړكۍ ته ورلنډه شوه او چې سليم دروازه خلاصه كړه، د سړي په ليدو يې وويل: عمر يې ډېر دى، ياد مو كړ او راغى جبار دى،د سليم جان، باجه.
 د ب� �ندې د ستړي مشي د غږ په اورېدو، شمس پر خپل ځاى رانيغ شو، غوږونه يې څك كړل، ښه ځير شو، غږ ورته اشنا ښكاره شو او له ځانه سره يې وويل: نه، نه زه به اشتبآه كوم...
 د سليم مور ترې پوښتنه وكړه: زويه! څه له ځان سره لګيا يې، دا څه وايې؟
 شمس غلى شو، غوږونه يې لا نور هم پسې څك كړل. څومره چې غږ رانږدې كېده، د ده حالت بدلېده. په همدې كې سليم او ورسره جبار او د هغه دوه نور ملګري هم كوټې ته راننوتل. د هغوى په ليدلو شمس اوچت له خپله ځايه پاڅېد او سليم ته يې وويل: هغه...هغه غله همدوى وو.