د اختر کالي

څو ځلې د خياطۍ مخې ته  تاو راتاو شو ، خو چې کله به يې دروازې ته نږدې شو ټکنى به شو او بېرته به راوګرځېد .
 دا ځل بيا دوکان ته ورغى  ، ښي  پښه يې د ننه کړه ، بېرته شاته ګرځېده چې خياط له لاسه ونيو .
له سترګو يې دانه – دانه اوښکې روانې وې ،خياط کله دده سترګو ته کتلې او کله يې لاس ته چې اوار لړزېده .
له جيبه يې کوچنۍ کارت راوه ويست ، پر ميز يې کېښود .
خياط ، وويل :  وروره ! خپه نه شې ،  تر ماښامه يې ګنډم  .
 ده چيغه کړه :  نه ، په  نوم يې خط کش کړه ، هغه له اختره مخکې کالي واغوستل ، هغه يې پرون سورى – سورى  کور ته راوړ ، هغه نور کاليو ته اړتيا نه لري ، هغه ... نوره خبره يې نيمايي پرېښوده او په منډه له دوکانه ووت .
کابل د ليندۍ ٢٥ مه