د ايبټ آباد په غره کې

 ويښتان مې تازه وينځلي وو، هندارې ته مخامخ ودرېدم ،چې څنګه مې د مخې ويښتان شاته اړول هندارې ته ځېر شوم  ، يوه لړزه راباندې راغله ، ځان مې کنټرول نشو کړى ، ښکته  مې وکتل ،  د ميز پر سر اخبار ايښى و ، د هغه پر يوه تصوير مې  سترګې ولګېدې   او بيا مې څيرې- څيرې کړ.
ځاى پرځاى کيناستم ، په ټنډه مې لاسونه کېښودل او بيا مې ذهن يوه نيمه لسيزه شاته ولاړ:
دا مهال په دعوت او جهاد پوهنتون کې محصل وم ، د دوبي رخصتۍ وې ،  خو زه له دوه نورو ملګرو سره آيبټ آباد ته مزدورۍ پسې لاړم .
  په بازار کې څو نور محصلين هم  ، حيران – حيران د کار په تمه ولاړ وو.
 يو نيم پاکستانى به راغى خو موږ و� �ته د مزدورانو په څېر نه ښکاريدو ، نور کسان به يې بوتلل .
کار ته مزدوران شنه سهار کې درېږي او بيا چې څوک پرې برابر نشي نو بيرته نااميده خپلو ديرو ته روان وي .
نن ترغرمې په چوک کې ولاړوم ، خو کار پيدا نه شو ، مازيګر بيا له خپلو څو ملګرو سره چوک ته راغلم .
 يو شيبه وروسته ،  يو سوزوکي موټر مو څنګ ته ودرېد او څو کسان ترې ښکته شول .
 يوه غږ کړ : کابليانو ! غره کې کار کوئ ؟
له دې خبرې سره موټر ته ور وختو  او بيا د غرونو منځ کې په يوه نرې لاره  يوې شنې  تپې ته لاړو .
دلته نورو مزدورانو هم څادرونه غوړولي وو ، دا ځاى يوه پخوانۍ هديره وه  چې د پيپل ونو ګور خاښونه پرې راځوړند وو .
د قبرونو له شناختو داسې ښکاريده لکه نږدې يوه پېړۍ چې پرې اوښتې وي .
په دې تپه کې پرته له زړو قبرونو نور هيڅ نه وو ، يو- يو غټ ميږى به چټک – چټک اخوا دېخوا ګرځېده .

په ځينو ښاخونو کې غڼو جالې کړې وې ، جالې له مياشو ډکې وې  اوغڼې به  خپل ښکار ته ورو- ورو را � �وانې وې . 
  د قبرونو څنګ ته راټول وو ،  شاوخوا کليوال به کورونو ته د تګ په مهال څو شيبې و درېدل او بيا به څوک د سر په خوځولو او څوک په موسکا روان شول .
ماښام شو ، لرې کورونو کې رڼا ګانې ښکارېدې ،   خو م وږ په داسې يوه زړه هديره کې وو  چې ، مړي يې هير شوي وو ،  يوه ډيوه پرې هم نه بلېده .
سهار وختي ، د غره په ډډه کې دوه – دوه کسان تقسيم شول . يوه سره به کلنګ او بل سره به  بېلچه او واړه نيالګي وو  چې بېخونه يې په تورو پلاستيکي کڅوړو کې پټ وو .

ما کلنګ باندې د کاڼو په منځ کې کندې  ويستلې او بل ملګري به مې  خاورې � �رې کولې او نيالګى به يې کيناوه .
زما د لاسونو تڼاکې  چاودلې وې ، د ښي لاس پنجه مې د کولنګ لاستي سره سريخ � �وه ،  د کولنګ لاستى باندې ژيړې  اوبه روانې وې ، زړ ه مې ور ان- وران کېده  ،  خو مجبوره وم پردي غرونه اباد کړم ، ځکه زموږ په وطن کې اور بل و او مشران  مو د کابل ښار  پر ورانولو بوخت وو .

کله مې سترګو ته لوګى – لوګى کابل درېده چې څنګه يې  په ښايسته ماڼيو  سرې مرمې خولې لګوي ، څنګه يې  له کورونو لوخړې پو� �ته کېږي ؟؟  او کله مې خپل ځانته کتل چې څنګه په تڼاکو لاسونو  پردي غرونه ابادوم .

 زړه مې را وپړسېد ، کولنګ مې ښه په زوره وواهه خو  په تيږه ولګېده او بل سر يې زما په ټنډه خوله خښه کړه .
مغزو کې مې ټنګ شو ،  په سترګو مې توره شپه شوه ، دواړو لاسونه کې مې سرټينګ کړ ، لاسونه مې تاوده شول او بيا چې مې څنګه لرې کړل نو د وينو شر ، شو .
په غره کې هيڅ نه و ، خو بيخ کې يې يو شين ډنډ و چې د نږدې کليو څارويو به ترې اوبه څښلې .

 ورمنډې مې کړې ، وينې رانه هماغه شان بهېدې ،تر ډېره مې ټنډې  ته اوبه شيندلې خو وينه نه درېده ، نور سست � �وى وم .
زړه کې مې تنظيمي مشرانو ته د نفرت لنبه تاويده راتاوېده ، ما ويل که دوى په خپلو منځو کې جوړ وى ، ولې به کابل کې اور بل و ، ولې به موږ پردي غرونه ابادول ؟ ولې به ... ؟؟؟؟

همدې چورتونو کې وم ، لاسونه مې تاوده   او بيا لانده شول ماويل که بيا د آيبټ آباد په غره کې يم او بيا مې په ټنډه د کولنګ څوکه ولګېده ، خو خولې شوى وم ، مخ مې وچ کړ او څيرې کړي اخبار کې مې د تنظيمي مشر ټوټه _ ټوټه عکس ته کتل .

د زمري ٢٠مه  ، کابل