ډیــره مـوده پـس مـی زمــا ګــرانه را پیــاد ســوی
نن شپه مـی بیـا یوازی زما ارمانــه را پیــاد سـوی
کلـه چـی یــوازی ســـم پــه تـــا پســی کـړیــږمــه
خپل وطن ته راسه زمـا ارمــانـــه را پیـاد ســـوی
شپی د ژمـی راغــلی انتظــار مــی نـه ختمــیـږی
ګــران چی راسره وو تـیر بـارانه را پیـاد ســـوی
نیـمـه شـپـه کی ویښ سم ګلی تا پسی وژاړمــــــه
تــا چـی بــه ویـل راته قـــربـانـــه را پـیــاد سوی
سره صحرا کی پروت یم له وطنه څخه لیری یـم
نور راځــه و کلـی ته فــــرزانه را پیـــاد ســـوی
زابل