غزل

همیش به تا زما ژړا پوري خندا کوله
ماچی به کړل څومره وفا تا به جفا کوله

چی به موپورته ده حاجت لاسونه کړله دواړو
تا به کړل تل ماته ښیرا ما به دعا کوله

تاچی په شوخو سترګو تل زما و خواته کتل
تا به کړو تل په سترګوجنګ مابه حیا کوله

چی زما دمینې قتل تا په خپل لاسونو وکړ
خوار امانزی به اوس ګیله تاته له چا کوله
 کابل