چي په مينه کښې رسوا لکه مجنو ن يم
د ليلا له غمه هسي خو ا رز بو ن يم
ز ما ليلا تر ښکلو ښکلې په ښکلا وه
د هغې ليلا له غمه ځګر خو ن يم
چي پروا مې د هستئ پرا وږو و ړله
د خما روتورو سترګو څخې ممنون يم
وښکلا ته يې سپوږمئ و ه په حېرتکي
په ليد و د شوخو سترګويې مفتو ن يم
خپل د سرو ګلانو بڼ ميخوارو زا رشو
په نېستي کې له هستئ څخه مضو ن يم
تر ليلا مي جا رو له سر ا و ما ل خپل
ا وس به وليد پردي احسا ن مرهون يم
حقيقت مي وا قعيت کړئ ترپښولا ندي
د پخوا په تصورکښي ا وس پا څون يم
سپېره خا وريبې را نجه کړمه دسترګو
په رشتيا و يلا ی نشم چي بد لو ن يم
چي ېی نشم جوړولای بيا ېی نه نړوم
ز ه وجوړا و ونا جو ړ لر ه قا نون يم
ټوله مداريا ن شوه جمبورېهم پا ته نشو
د لستوڼي ما رمي وا ي چي ها مون يم
ورا نه ديکړه جوړه بې نه کړې ورانه
زه ود وا ړو ته په دې ډ ول سمو ن يم
توره شپه د خپل با دا رغيږي ته ولاړه
ز ه په سپينه ورځ پرلا ره د جنون يم
د ښکلوښکلېميپه ما توهيلوزړه رغوي
زه فا روق د ما تو هيلو مرستو ن يم