اې چـــــي تــــل پـه ځان مــغــرور یــې
کــــه یـــې بـــې میني نــو به مـــعذور یې
ګرځه مه! دمیني لېونیانــو پرلور
کـــــه پـــــه آب او پـــوه ســـره مامــــور یې
مستي دمينـي دي نـسـته ســرکــي
ځــه چـــي ته مست، په اوبو دانګور یــې
مـــخ ژړی وي دریــغه په رنــځ اخته
مــینــــوالـــو لــــره درمــل د رنځور یـــې
سه تېـــر ترخپل نوم نښان حافــظه
غواړه پیاله د می یو که څه مخمور یې
لیکونکی اوژباړونکی محمدسرور وکیلي
دحافظ غزل :
ایـــکه دایم بخــویش مــغروری
گرتراعشق نیست مــعذوری
گــرددیــوانگان عــشق مـــگـــرد
کـــه بعقــل عقیـله مشهــوری
مستــی عشق نیست درســر تـو
روکـــه تــومست آب انګوری
روی زردســـــــت وآه دردآلـــــــود
عــاشقـــان رادوای رنــجوری
بگذر از نامو ننگ خود حافظ
ساغر می طلب که مخموری