قبرونه

ما هغه کلی ته بوزې ،

چی کوڅی له خاورو ډکی ،

چی د خټو وه کورونه .

زما هغه ګودر یادیږی ،

مازدیګر چی به کټ کټ وو ،

چی منګی وه کتارونه .

یو سپیرکوټۍ ماجت ګۍ وو ،

پری دپاسه به را ځوړند ،

د زړی ولی ښاخونه .

د اوبو ډکه ویاله وه ،

هر سهار به مو په مینه ،

پریمینځل هلته مخونه .

څه سپیځلۍ ماشومتوب وو .

ټول په خاورو به ککړ، خو

له کینو مو پاک وه زړونه .

راشی ! ټوله هلته لاړ شو ،

چی کینی خاورو ته سپارو ،

جوړوو به پری قبرونه .

          ډنمارک ـ ۱۴ / ۸ / ۲۰۱۳