لـه خپله ده راپېښه اوس پـردي یو پـه پردوکـي
ارمان وروستی ئې فکره چي لومړی وای په سروکي
چي نا سنجه کوي کارخودپه پای کي خراپیږي
اوبه ئې خـــوپـای نـه کړي ګاولې وکښې په کورو کي
که سرکـړوپه ګرېوان کي ښه نه، بد مو راوسته
ناپوهه دوني په بـل نـه کي لــــکه چي پـه ځـــان ئې کي
پرموږچي بدحالت دی بنسټ ئې دی موږ ایښی
«تـاداو»ئې چي کـوږایښی پـه ســــرکي بې ســم نه کي
راځۍ چي سره یوسوغندني اونیوکي به پرېږدو
دیـوه غـوزی د ډېرو لـــرګی دا بــــه نیسو پـه ســـروکي
پـوه مني خپل غلطي پـرهغه هم ډېرپښېمانه وي
ناپوه ئې پـربــــل وراړوي چــــي ځـــان ځـني خـــلاس کي