ارمان دی

دلته څوک دي چې په دړد به مې دړمن شي
ټول    سړي    رانه    خوړلي    هديرو      دي
په  دې  وران  کلي  کې  چاته  مينه   ستايې
سړي  نه  لري  خو  سيوري  د  سړو   دي
--
نمره!  ستا   د   دبدبې   علاج   لرم   خو
د  کور  ونې  مې   پيړو   کې  غټې نه شوې
د  زړګي  چاودې  پولۍ  مې  زهر   نولي
ما  له  خلکو  پټولې   پټې   نه   شوې
----
دا چاپيره  زلزله   ده  که  قيامت  دی
که  اوبو  ته  مې  پريوتے تصوير  رپي
يا مې خوب د ازادۍ دے رښتيا کيږي
د  ځندان  په  دروازه  کې ځنځير رپي
---
ولې شکر په څه شکر د څه  شکر
ژوند که دا  وي نو په مرګ يمه خوشاله
دا زما  د کور  کوټه  ده که نه قبر?
غځيدلې  پښې  مې رسي تر ديواله
----
د فکرونو  سرمايې  پکې ورستيږي
عندليبه  هاي ارمان دے هاي ارمان دی
د وطن  په  سردرو  کوي  ګشتونه
زړه دې نه دے خدايګو تخت د سليمان دی