غزل

 زه د ستا له غمه مرمه
 ته بې غمه یې بې غمه

 راشه ومې کړه پوښتنه
 ای صنمه ای صنمه!

راشه قبر مې تیار شو
 درنه ځمه، درنه ځمه

 د زخمونو شمار مې مه کړه
 بس ملهم مې شه ملهمه

 معروف ځي درنه پناه شو
 پسې وګوره تر چمه