قلم

 چی سکوت کی وی آواز هغه قلم دی
 د تدبیر د ملک وګړو ته علم دی
 رب پیدا لوح و قلم کړل بلا کیفه
 لیکل شوی پری تقدیر د ټول عالم دی
 چی لفظونه پیوی د نظم په تار
 د شاعر د سوی زړه درد و آلم دی
 افسانی چی نقشوی د کاغذ غیږ کی
 د لیکوال د زړه زخمونو ته مرهم دی
 چی ترسیم د یار جلوه کاندی په پاڼه
 د رسام په تصور رخ د صنم دی
 که یی خپل کړی جهل و دانګی له تانه
 ځلاند لمر غوندی په زړه کی د ظلم دی
 که دی لری کړو د ځانه هسی پوه شه
 په هغه ګړی دی ژوند ډک د ماتم دی
 بس کوم قوم چی و قلم ته کړله شا
 خدای ږو پایله یی حتمی نیست و عدم دی
 د قلم سره یاری کانده شهبازه
 چی قلم خوښ کړی رشتیا بنی آدم دی