د اختر تحفه

چې څنګه   ماشومانو  د پلار په لاسونو کې پلاستيکي کڅوړې و� �يدې ، ورمنډې يې کړې ، ستړي مشي هېر شول ، هر چا په کڅوړو کې خپل نوي بوټونه لټول .
 خو کلثوم  په انګړ کې دغه ننداره  ، د خونې له کړکۍ کوله .  پلار يې راننوت  ، څو جوړې بوټان يې د هغې مخ ته کېښودل :
 لورې خپله يې خوښ کړه !
 کلثوم  يوه جوړه خوښ کړل ، دواړه يې خوا په خوا کېښودل ، ښکلي برېښېدل ، کوچنى لاس يې پ� �ې را تېر کړ .
 يو ناڅاپه پورته شوه ، خو بېرته ړنګه بنګه را ولوېده ، مور يې بسم الله کړ  .
ټول غلي وو ، کلثوم بېرته بوټان له مخې لرې کړل : نه ، نه يې غواړم  .
مورې ته ووايه !؟  په بوټانو څه وکړم  ؟ هر څه جوړه ښه ښکاري ، زه د بوټانو جوړه نه خرابوم  .
 د مور سترګې د کلثوم په لور پرانيستې پاتې وې او له سترګو را روانې اوښکې يې يوه – يوه ګريوان ته څڅېدله  .

 کلثوم ، بيا په غريو نيولي غږ وويل :
 مورې ! دوى نو  ولې زما د پښو جوړه خرابه کړه ؟  ولې يې په يوه پښه کړم  ؟ زه خو   اختر کې چاکره هم نشم تلى زه بوټان نه غواړم .
 مورې !
 دا بوټان واخله ، د هغه چا کورته يې  يوسه چې راکټ يې ويشتلى و او  و� �ته ووايه :
زما لور اوس بې پښې ده ، واخله دا بوټان دې خپلې نازولې لورته د اختر په تحفه کې ورکړه .

                              &nbs p;                               & nbsp;                              &nbs p;      د تلې ٢٦ مه ،کاب� � 
                             &nbs p;                               & nbsp;                              &nbs p;