ووبابا زايشګاه را چه کنم!

د خيرات علي چې څنګه سترګې  پر ساعت  ولګېدې سم  د واره يې کتابچه ،قلم، کمره او د مرکې نور  اړين  شيان د سترګو  په رپ کې  له مېزه   راغونډ  او په بيړه يې لاسي بکس ته  واچول ، له دفتره په تراټ  و ووت ، نېغ  ټکسي ته وخوت او ډرېور ته يې کړه  :  � �ربان څومره ژر چې کولای شې  \" دانشګاه\" ته مې ورسوه ، که کومه لنډه لار درمعلومه وي ورځه پرې !
ډرېور  پر خپلې  لنډۍ  ږيره  لاس تېر کړ ، بيا يې خيرات علي ته مخ  ورواړ وه ، دا ګورې  ټوله په همدې کوڅو کې سپينه شوه،غم  مه کوه  په درنګ شېبه کې دې ور رسوم٠
 په رښتيا هم  د استاد پر خبرو لا پاوو  وخت   نه  و  ور اووختی  ، چې  ټکسي يې د يوې لوې  ودانۍ  تر څنګ  ودراوه، او خيرات ته يې کړه : وروره نور مې هم مخکې بېولې  خو ټکسي ته اجازه  نه ورکوي ، هغه مخامخ تعمير دی ، ورځه  خدای  دې  د زوی پلار کړه!?
خيرات  چې مخامخ لوحې ته وليدل  ژر يې لاس بېرته  له جيبه راکش کړ   او تندي ته يې ټکس ورکړ: وبابا زايشګاه  را چه کنم  مېخواهم دانشګاه برم٠